فرآیند لانه گزینی به عنوان یک رویداد حیاتی در شروع تکامل جنین، نتیجه میانکنش های متقابل اندومتر پذیرا و جنین واجد شرایط می باشد. این گفتگو توسط مولکول های سطح سلولی، اجزای ماتریکس خارج سلولی و مواد ترشحی از سلول های اندومتر و جنین از قبیل سایتوکین ها، فاکتورهای رشد، هورمون ها و وزیکول های خارج سلولی میانجی گری می شود. مطالعات سال های اخیر، microRNAها را به عنوان میانجی های جدید در ارتباطات بین سلولی معرفی می کنند. MiRNAها RNAهای کوچک تک-رشته ای و غیرکدکننده هستند که ژن های هدف خود را به شیوه پس ترجمه ای کنترل می کنند و از این طریق بر بسیاری از فرآیندهای سلولی تاثیر می گذارند. همچنین این مولکول ها پس از ترشح شدن، می توانند به سلول های اطراف وارد شوند و از طریق مهار بیان ژن های هدف وقایع سلولی آنها را نیز تغییر دهند. در همین راستا، در این مقاله ما نقش miRNAها را در تمایز سلول های تروفوبلاستی، نقش miRNAهای ترشحی بلاستوسیست در میانکنش با سلول های اندومتر و کنترل فرآیند لانه گزینی جنین مرور کردیم. از آنجا که، در درمان ناباروری با استفاده از روش های کمک باروری، متخصصین بالینی جهت دست یابی به مشخصه های بهترین جنین ایجاد شده در محیط آزمایشگاه به منظور انتخاب آنها برای انتقال به رحم مادر نیاز به استراتژی های غیرتهاجمی دارند، ما در این مقاله پتانسیل miRNAها را به عنوان نشانگر های زیستی در انتخاب جنین های واجد شرایط برای انتقال به رحم در درمان های ناباروری مانند لقاح آزمایشگاهی و تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم نیز مرور کردیم.

1زمینه: لانه گزینی تعامل بین بلاستوسیست (رویان) و رحم پذیرنده است که در یک دوره زمانی محدود به نام "پنجره لانه گزینی" رخ می دهد. هدف: مطالعه ی حاضر با هدف بررسی فاکتورهای دخیل در لانه گزینی جنین صورت گرفت. روش ها: در این مطالعه مروری برای بررسی عوامل موثر بر لانه گزینی، مقاله های فارسی و انگلیسی پایگاه های اطلاعاتی مانند پاب مد، اسکوپوس، ساینس دایرکت، گوگل اسکالر و مگیران از سال 2000 تا 2022 با استفاده از کلیدواژه های لانه گزینی رویان، فاکتورهای موثر بر لانه گزینی و ناباروری بررسی شدند. یافته ها: پذیرندگی رحم برای لانه گزینی رویان توسط هورمون های استروژن و پروژسترون تنظیم می شود. نقص در تنظیم بیان سیتوکین ها، منجر به شکست لانه گزینی خواهد شد. نقش بالقوه فاکتورهای رشد مانند فاکتور مهارکننده لوکمی، اینترلوکین های 1، 6 و 11، فاکتور تحریک کننده کلونی-1، خانواده فاکتور های رشد اپیدرمی و فاکتور رشد شبه انسولینی در فرآیند لانه گزینی مهم توصیف شده اند. ژنهای HOX تنظیم کننده رونویسی هستند که نقش اساسی در رشد جنین دارند، همچنین بیان آن در توسعه لوله های اولیه تناسلی جنس مونث و بعد در رحم بزرگسالان ادامه می یابد. نقش مورفوژن ها در لانه گزینی به اثبات رسیده است و در تعاملات رویان-رحم در طی لانه گزینی موثر هستند. نتیجه گیری: درک بیولوژی و فاکتورهای مولکولی موثر بر لانه گزینی می تواند ناباروری زنان را کاهش داده و به ایجاد درمانهای جدید ناباروری کمک نماید

مطالعات نشان می دهد که یکی از روشهای جلوگیری از بارداری ممانعت از لانه گزینی می باشد. لذا در این تحقیق تاثیر مایع فولیکولی انسان بر لانه گزینی در موش مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل موید آن است که احتمالا مایع فولیکولی حاوی آنزیمهایی می باشد که قادر است در صورت هم کشتی با بافت رحم، اپی تلیوم آن را تخریب نماید و این تاثیر توسط حرارت دادن یا اضافه نمودن EDTA به مایع فولیکولی از بین می رود. شستشوی رحم توسط مایع فولیکولی تازه و فیلترشده در روزهای سوم، چهارم، پنجم و ششم بعد از جفت گیری از لانه گزینی جلوگیری می کند. در صورتی که در روز هفتم بعد از جفت گیری این مایع بر لانه گزینی و بارداری تاثیر منفی ندارد. در گروه کنترل شستشوی رحم توسط محیط کشت Ham’s-F10 هیچ گونه اثری بر باروری نداشت.همچنین اضافه نمودن EDTA به مایع فولیکولی تاثیر آن را در محیطin vivo  از بین می برد و احتمالا ماده موثر در مایع فولیکولی یک آنزیم متالوپروتئیناز است که با حرارت و اضافه نمودن EDTA غیرفعال می شود. از آنجایی که مایع فولیکولی بر قدرت باروری در سیکلهای بعدی بی تأثیر است بنابراین می توان مایع فولیکولی یا ماده موثر بر آن را به عنوان یک ماده جهت جلوگیری از باروریهای ناخواسته پیشنهاد نمود.

روش کار: سی چرخه تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم با علت ناباروری مردانه با سابقه شکست لانه گزینی در این مطالعه تصادفی آینده نگر به سه گروه آزمون (10 چرخه)، شم (10 چرخه) وکنترل (10 چرخه) با شیوه اعداد تصادفی توسط کامپیوتر تقسیم شدند. جنین هایی با بیش از ده درصد و کمتر از 50 درصد فرگمنتاسیون وارد مطالعه شدند. درگروه آزمون، فرگمنت ها و گرانول های خشن قبل از انتقال به رحم مادر از جنین خارج شدند. درگروه شم، زونا پلوسیدا در جنین به کمک لیزر باز شد و در گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. میزان لانه گزینی و حاملگی بین گروه های مختلف با هم مقایسه شد. آنالیز داده های کمی بین گروه های مختلف توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی و یا کوریس-کالوالیس و آنالیز داده های کیفی توسط آزمون کای دو انجام شد. از نرم افزار SPSS جهت آنالیز آماری استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری از نظر سن بیمار، مدت ناباروری، سطح سرمی استرادیول، LH، FSH، نوع پروتکل تحریک تخمک گذاری بین سه گروه وجود نداشت. همچنین، تعداد تخمک به دست آمده، تخمک بالغ، تخمک های لقاح یافته، جنین تشکیل شده و جنین منتقل شده بین گرو ها یکسان بود. اختلاف معنی داری بین الگوی فرگمنت ها (موضعی یا منتشر) و اندازه بلاستومرها بین گروه ها دیده نشد. همچنین میزان فرگمنتاسیون بین گروه های آزمون، شم و کنترل اختلافی نداشت (به ترتیب 9/4± 5/14%، 6/5± 6/24% و 3/4± 5/21%). اما، میزان لانه گزینی و حاملگی بالینی در گروه آزمون (به ترتیب %35 و 70٪ ) در مقایسه با گروه شم (به ترتیب 10٪ و 8/30٪ ) و کنترل (به ترتیب 0٪ و 0٪ ) به طور قابل توجهی بالاتر بود (001/0>p). نتیجه گیری: دست ورزی زیبا سازی میکروسکوپی جنین در مرحله کلیواژی منجر به بهبود میزان لانه گزینی و بارداری در بیماران با سابقه قبلی شکست لانه گزینی می شود.

اولین مرحله حیاتی در برنامه رشد در زمان قبل از لانه گزینی، زمان پس از لقاح تخمک و قبل از لانه گزینی جنین در رحم اتفاق می افتد. این دوره نمایانگر یک پنجره آسیب پذیر است زیرا اپی ژنوم تحت تغییرات دینامیک در الگوی متیلاسیون DNA قرار می گیرد. تغییر در برنامه ریزی اولیه مجدد جنینی می تواند الگوهای متیلاسیون DNA را مختل کند و تغییرات دایمی را در برنامه رشد ایجاد کند و منجر به شروع پیامدهای نامطلوب سلامت در نتاج شود. اگرچه شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد قرار گرفتن در معرض مواد مضر در طول رشد جنین قبل از لانه گزینی می تواند باعث ایجاد تغییرات اپی ژنتیکی پایدار در فرزندان شود، اما مکانیسم ها هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. از آنجایی که تغییرات فیزیولوژیکی یا پاتولوژیک در متیلاسیون DNA می تواند به عنوان پاسخی به نشانه های محیطی رخ دهد، محیط زیست مناسب نقش مهمی در موفقیت رشد جنین ایفا می کند. در این مقاله مروری، مکانیسم های درگیر در برنامه ریزی مجدد اپی ژنتیک جنینی طی متیلاسیون DNA و عوامل استرس زای محیطی مادر، همچون اثرات علف کش پاراکوات در طول مراحل قبل از لانه گزینی جنین مورد بررسی قرار گرفته است.

هم کشتی (Co-Culture) یا کشت همزمان جنین با سلولهای سوماتیکی نظیر روده های سلولهای تجاری Vero (سلولهای کلیه میمون سبز آفریقایی) و یا کشتهای اولیه (Primary Culture) مانند سلولهای اویداکتی به عنوان روش مفید در تکوین جنین پیش از لانه گزینی پستانداران در محیط آزمایشگاه است. لذا منظور از این مطالعه نیز، بررسی اثر هم کشتی اویداکتی به صورت بین گونه ای در دو محیط کشت کمپلکس مختلف و همچنین بررسی فراساختار جنین ها پس از هم کشتی بود. به همین منظور سلولهای اپی تلیال آمپولای اویداکتیهای هامسترهای ماده ای که تحت تزریق هورمون منوپوز انسانی (hMG) و هورمون کوریونی انسانی (hCG) قرار گرفته بودند با آنزیم کلاژناز 25% جدا شده و کشت داده شدند. سپس جنین های دو سلولی موش نژاد NMIRI به مدت چهار روز همراه با آنها در محیط کشت کمپلکس MEMα یاDMEM/Hams F12  حاوی 4 میلی گرم بر میلی متر آلبومین سرم گاوی (BSA) هم کشتی شدند و یا تنها در گروه کنترل (4mg/ml BSA+ محیط کشت) کشت یافتند. میزان تکوین و تسهیم جنین ها با شمارش بلاستومرها به روش (Tarkowsky) مورد ارزیابی قرارگرفت. تعدادی از مورولاها و بلاستوسیستها نیز مورد بررسی میکروسکوپ الکترونی قرار گرفتند. داده های حاصل نشان دادند که هم کشتی با سلولهای اپی تلیال آمیولای اویداکت هامستر در هر دو نوع محیط سبب افزایش درصد تکوین جنین ها به بلاستوسیست و هچینگ بلاستوسیست (بلاستوسیست در حال خروج از زوناپلوسیدا) نسبت به گروه کنترل شد (69% در مقابل 28% در محیط DMEM/Hams F12، P<0.001 و 74% در مقابل 53% در محیط MEMα، P<0.001). شمارش بلاستومرهای بلاستوسیستها پس از چهار روز کشت MEMα نیز نشان داد که تعداد بلاستومرها در گروه هم کشتی از گروه کنترل بیشتر است (47±158) در مقابل 19±107 (SD+میانگین)، (P<0.001). اما در مشاهده فراساختار جنین های گروه هم کشتی و کنترل اختلافی مشاهده نشد. هیستکها به صورت دانه دار مشاهده شدند. میتوکندری ها به صورت گرد تا تخم مرغی یا کشیده با کریستالهای واقع در محیط دیده شدند. میکروویلی ها، اتصالات بین سلولی، فیلامنتهای بینابینی و Annulate lamellae  سیتوپلاسمی و هسته ای و سایر اندامکها مشاهده گردید. بدین ترتیب نتایج نشان داد که هم کشتی با سلولهای اپی تلیال آمپولای اویداکت هامستر، تکوین و تسهیم جنین های موش را بهبود می بخشد ولی در فراساختار مورولار بلاستوسیستهای گروههای هم کشتی و کنترل تفاوت واضحی مشاهده نشد.

مقدمه: اینترلوکین 1 از جمله سیتوکین های پلی پپتیدی می باشد که در تمام بافتهای بدن وجود داشته و در تغییرات التهابی آن نقش دارد. اینترلوکین 1 به عنوان سیتوکین هشدار دهنده بدن در مکانیسم های دفاعی بخصوص در پاسخ های ایمنولوژیکی شناخته شده است. گیرنده های اینترلوکین در بافتهای مختلف و از جمله در اپی تلیوم اندومتری رحم موجود بوده و در دوران قبل از لانه گزینی گیرنده آگونیست آن افزایش یافته و در نتیجه در آمادگی اندومتر رحم جهت پذیرش جنین دخالت می نماید. به همین دلیل، گیرنده های اینترلوکینی مانع لانه گزینی می گردد. افزایش این سیستم نیز در سیکل قاعدگی، بخصوص در فازلوتئال مشاهده گردیده است. شناخت سیستم اینترلوکینی و چگونگی عملکرد آن بعنوان عامل مولکولی کلیدی در چگونگی لانه گزینی مهم می باشد. موفقیت و یا عدم موفقیت در حاملگی به ارتباط متناسب و یا نامتناسب بین بلاستوسیست و اندومتر بستگی دارد، که آن نیز تحت کنترل پاراکرینی سیتوکین ها می باشد. سیتوکین 1 به دو گروه a و b تقسیم می شود که نوع b در جفت موجود می باشد. آنتاگونیست گیرنده آن نیز بعنوان یک ممانعت کننده عمل می نماید. زیرا این آنتاگونیست ضمن ترکیب با گیرنده اینترلوکین، از عمل آن ممانعت نموده و در نتیجه مانع لانه گزینی می گردد. ترکیب آنتاگونیست- گیرنده بدون هیچگونه اثر سیتوتاکسیک می تواند فعالیت فیزیولوژیکی اینترلوکین 1 را متوقف و مانع عملکرد آن گردد.سیستم اینترلوکین در رحم موش، در روز چهارم و پنجم حاملگی به حداکثر فعالیت خود می رسد. موارد مذکور ثابت می نماید که بلوک نمودن اینترلوکین مانع لانه گزینی بلاستوسیست گشته و در نتیجه واکنش، ترشح، گیرندگی و عوامل دیگر اینترلوکینی بعنوان نقش کلیدی در لانه گزینی و ارتباط بین آندومتر و جنین مطرح می باشد.

تحقیقاتی که پیرامون تکامل موجودات انجام شده است، باعث پیشرفتهایی در علم جنین شناسی گردیده که آن نیز منتج به حل پاره ای از معضلات در فرآیند رشد و تکامل این موجودات گشته است. با این وجود اکثر تحقیقات مذکور بر روی جنین های اولیه و آن هم در محیط خارج از رحم (In Vitro) و یا جنین های تکامل یافته بوده است. در این تحقیق سعی کردیم جنبه هایی که در مطالعات قبلی مورد بررسی قرار نگرفته را شناسایی و با تهیه فتومیکروگراف از چگونگی مراحل مختلف رشد اولیه جنینی، به ارتباط بین جنین و بافت مادری، واکنش مرفولوژیک بین آنها، مقایسه تکامل خارج و داخل رحم و... پی ببریم.

سابقه و هدف: هدف از انجام این تحقیق ارزیابی تاثیر تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین ها بر میزان لانه گزینی و رشد جنین پس از انتقال بلاستوسیست ها به رحم موش و مقایسه میزان پذیرندگی آندومتر پس از منتقل کردن تعداد متفاوتی بلاستوسیست به هر کدام از شاخ های رحم موش سوری میباشد.مواد و روش ها: موشهای ماده NMRI با سن 3-2 ماه به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. در هر گروه نیز موش ها به دو گروه دهنده و گیرنده تقسیم بندی شدند. موش های دهنده هر دو گروه و موش های گیرنده گروه تجربی با PMSG/hCG تحریک تخمک گذاری شدند. بلاستوسیست های به دست آمده به صورت 5 و 10 عدد به طور جداگانه به ترتیب به شاخ های چپ و راست رحم موش های گیرنده حاملگی کاذب تحریک تخمک گذاری شده (گروه تجربی) و تحریک تخمک گذاری نشده (گروه کنترل) منتقل شدند. موش های گیرنده هر دو گروه در روز 14 حاملگی کشته شده و از نظر میزان لانه گزینی و رشد و وزن جنین ها مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تغییر معنی داری در میزان جنین های رشد یافته در موش های تحریک تخمک گذاری شده (1/6 درصد) در مقایسه با موش های گروه کنترل (3/7 درصد) مشاهده نشد. میزان جنین های رشد یافته در شاخ چپ رحم (13 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) به طور معنی داری بیشتر از شاخ راست (5/4 درصد در گروه کنترل و 5/3 درصد در گروه تجربی) بود (05/(P<0 تعداد جنین های رشد نیافته در گروه تجربی (4/10 درصد) نسبت به گروه کنترل (3/12 درصد) و تعداد جنین های رشد نیافته در شاخ راست (14 درصد در گروه کنترل و 4/11 درصد در گروه تجربی) نسبت به شاخ چپ (9 درصد در گروه کنترل و 5/8 درصد در گروه تجربی) تغییر معنی داری نداشت. هم چنین تغییر معنی داری در میانگین وزن جنین های به دست آمده در گروه تجربی و کنترل دیده نشد.استنتاج: احتمالا تحریک تخمک گذاری نمی تواند باعث کاهش میزان لانه گزینی و رشد جنین شود. همچنین در صورت انتقال تعداد زیادی جنین به شاخ رحم، پذیرندگی آندومتر کم شده، میزان لانه گزینی کاهش می یابد.